Σκολίωση

Η σκολίωση είναι μια πάθηση της σπονδυλικής στήλης που παρουσιάζεται συχνά σε νεαρά κυρίως άτομα. Παρακάτω θα προσπαθήσουμε να δώσουμε απαντήσεις στα πιο κοινά ερωτήματα γύρω από το θέμα της σκολίωσης.

Τι είναι η σκολίωση;
Μια φυσιολογική σπονδυλική στήλη όταν την παρατηρούμε από μπροστά ή από πίσω φαίνεται ευθεία. Στην σκολίωση η σπονδυλική στήλη παρεκκλίνει από τη μέση γραμμή, δημιουργεί ένα κύρτωμα είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά σχηματίζοντας πολλές φορές το αγγλικό γράμμα C ή S.

Πως προκαλείται η σκολίωση;
Η σκολίωση σε ποσοστό 85% έως 90% είναι άγνωστης αιτιολογίας, για αυτό το λόγο ονομάζεται και ιδιοπαθής σκολίωση. Σε ποσοστό 10% έως 15%, η σκολίωση μπορεί να οφείλεται σε αποτυχία σχηματισμού των σπονδύλων στην εμβρυϊκή ηλικία (συγγενής σκολίωση), σε βλάβες του νευρικού ή του μυϊκού συστήματος (νευρομυϊκή σκολίωση) ενώ μπορεί να οφείλεται ακόμη και σε τραύμα, φλεγμονή, όγκο, ρευματολογικά αίτια ή μεταβολικές παθήσεις της σπονδυλικής στήλης.

Σε ποιες κατηγορίες διαχωρίζεται η ιδιοπαθής σκολίωση?
Η ιδιοπαθής σκολίωση διακρίνεται σε
• Νηπιακή (0 έως 3 ή 4 ετών)
• Παιδική (3 ή 4 ετών έως την έναρξη της εφηβείας)
• Εφηβική (έναρξη της ήβης ή της εφηβείας έως την σκελετική ωρίμανση, περίπου 17 ετών), και
• Ενηλίκων (μετά τη σκελετική ωρίμανση).

Στα αγόρια ή στα κορίτσια είναι πιο συχνή η σκολίωση;
Η σκολίωση φαίνεται να είναι πιο συχνή στα κορίτσια με αναλογία κορίτσια προς αγόρια από 5:1 έως 7:1 ενώ στα αγόρια είναι πιο συχνή η κύφωση (καμπούρα).

Σε ποια ηλικία εμφανίζεται πιο συχνά;
Η σκολίωση εμφανίζει τάση επιδείνωσης στην περίοδο της ταχείας ανάπτυξης της εφηβείας, δηλαδή 10 ως 14 χρονών περίπου.

Πως γίνεται η διάγνωση της σκολίωσης;
Η κλινική εξέταση για τη διάγνωση της σκολίωσης γίνεται με μια απλή και αξιόπιστη μέθοδο, τη δοκιμασία επίκυψης. Το άτομο στέκεται όρθιο χωρίς ρούχα από τη μέση και πάνω, τα πόδια είναι σε ευθεία γραμμή μπροστά και ανοιχτά όσο τα χέρια, τα γόνατα τεντωμένα και τα χέρια χαλαρά στο πλάι. Ο εξεταζόμενος σκύβει προς τα μπροστά διατηρώντας τα γόνατά του τεντωμένα και αφήνει τα χέρια του να κρεμάσουν μπροστά. Ο εξεταστής (ιατρός ή φυσικοθεραπευτής) παρατηρεί προσεκτικά τη ράχη του ατόμου και οποιαδήποτε ασυμμετρία ή κλίση του κορμού που παρατηρείται δε θεωρείται φυσιολογική, τότε ο εξεταζόμενος παραπέμπεται για ακτινολογικό έλεγχο που περιλαμβάνει ακτινογραφία ολόκληρης της σπονδυλικής στήλης σε όρθια θέση.

Ποια είναι η θεραπεία της σκολίωσης;
Η αντιμετώπιση της σκολίωσης διακρίνεται σε συντηρητική και χειρουργική. Η σκολίωση μετριέται σε μοίρες και ανάλογα τις μοίρες επιλέγεται η θεραπεία της. Για σπονδυλικά κυρτώματα μέχρι 20 μοίρες απαιτείται παρακολούθηση του άτομου κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Από 20 έως 40 μοίρες συνιστάται η καθημερινή και σχεδόν 24ωρη εφαρμογή διαφόρων τύπων κηδεμόνων. Οι κηδεμόνες είναι νάρθηκες από ελαφρύ υλικό που φόριουνται από το άτομο κάτω από τα ρούχα και έχουν ως σκοπό να σταματήσουν την επιδείνωση της σκολίωσης και να επιτύχουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διόρθωσή της. Η εφαρμογή των κηδεμόνων συνεχίζεται με σταδιακή μείωση και μετά την σκελετική ωρίμανση του ατόμου ενώ το άτομο παρακολουθείται μέχρι την ηλικία των 25 χρονών. Η χειρουργική αντιμετώπιση συνίσταται σε άτομα με σκολίωση άνω των 40 μοιρών καθώς επιτυγχάνει καλύτερη διόρθωση, καλύτερη σταθερότητα και διατήρηση της διόρθωσης και άμεση κινητοποίηση του ασθενή χωρίς κηδεμόνα.

Πως μπορεί να βοηθήσει η φυσικοθεραπεία στη συντηρητική θεραπεία της σκολίωσης;
Η φυσικοθεραπεία δεν αποκαθιστά την σκολίωση. Ο φυσικοθεραπευτής χορήγει ειδικές και γενικές ασκήσεις στον ασθενή για να διατηρήσει την ελαστικότητα των μυών και γενικότερα των ιστών γύρω από την σπονδυλική του στήλη και να βελτιώσει τη φυσική του κατάσταση. Επίσης σημαντικό ρόλο παίζει η εκπαίδευση του ασθενούς στη σωστή στάση του σώματος την ώρα της μελέτης, του σχολείου, του ελεύθερου χρόνου κτλ καθώς κακές στάσεις όπως την ώρα της μελέτης ή η μεταφορά της σχολικής τσάντας μόνο από τον ένα ώμο μπορεί να μη θεωρούνται αιτίες δημιουργίας σκολίωσης είναι όμως επιβαρυντικές για την κατάσταση του ατόμου.

PhysioSport

Σύμβαση PhysioSport με ΚΑΠΗ Ηγουμενίτσας

Το Εργαστήριο Φυσικοθεραπείας & Αποκατάστασης PhysioSport ανακοινώνει την έναρξη σύμβασης με το ΚΑΠΗ Ηγουμενίτσας για παροχή φυσικοθεραπευτικών πράξεων στους ηλικιωμένους του κέντρου. Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε μαζί μας στο τηλέφωνο 26650 23348 ή στο τηλέφωνο του ΚΑΠΗ Ηγουμενίτσας 26650 24555.

Παγωμένος Ώμος

“Παγωμένος ώμος” είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται μαζί με τη συμφυτική θυλακιτίδα και την περιαρθρίτιδα για να περιγράψουν μια κατάσταση που απασχολεί περίπου 20% των ασθενών με προβλήματα στον ώμο που επισκέπτονται τον ορθοπεδικό και τον φυσικοθεραπευτή. Συνήθως έχει μια αιφνίδια και χωρίς αιτία έναρξη σε άτομα άνω των 40 χρονών (πρωτοπαθής παγωμένος ώμος) ή παρουσιάζεται σε άτομα που έχουν οστεοαρθρίτιδα, ρευματοειδή αρθρίτιδα, έχουν υποστεί κάποιο τραυματισμό ή έχει προηγηθεί μακρά περίοδος ακινητοποίησης της άρθρωσης (δευτερογενής παγωμένος ώμος).

Ο παγωμένος ώμος περιγράφεται σε τρία στάδια: επώδυνο στάδιο, στάδιο δυσκαμψίας και στάδιο αποκατάστασης. Το πρώτο και πιο επώδυνο στάδιο μπορεί να διαρκέσει από δύο έως εννέα μήνες και χαρακτηρίζεται από έντονο πόνο, ακόμη και κατά την ανάπαυση, συνεχόμενο πόνο στον ώμο που ακτινοβολεί προς τα κάτω φτάνοντας ακόμα και στον καρπό και περιορισμό της κίνησης για 2 έως 3 εβδομάδες από την έναρξη των συμπτωμάτων. Αρθροσκοπικές και χειρουργικές μελέτες έχουν δείξει πως υπάρχει μια πρώιμη φλεγμονώδης διαδικασία που αρχίζει στον θύλακα (κάψουλα) της άρθρωσης ή στο πέταλο των στροφέων του ώμου, η οποία καθώς υποχωρεί αντικαθίσταται από συμφύσεις και βραχύνσεις που κάνουν τον ώμο δύσκαμπτο.

Το δεύτερο στάδιο, αυτό της δυσκαμψίας, μπορεί να διαρκέσει από τέσσερις μήνες έως ένα χρόνο και χαρακτηρίζεται από σημαντική απώλεια των κινήσεων του ώμου, πόνο μόνο κατά την κίνηση στο περιορισμένο τελικό εύρος και κινήσεις της ωμοπλάτης αντί του βραχίονα όταν ο ασθενής προσπαθεί να σηκώσει, να τεντώσει ή να στρίψει το χέρι του. Το τρίτο στάδιο της αποκατάστασης της κίνησης μπορεί να διαρκέσει μέχρι και δύο χρόνια. Σε αυτό το στάδιο δεν υπάρχει καθόλου πόνος ή φλεγμονή και μπορεί ξεκινήσει η αποκατάσταση της κίνησης χωρίς επιδείνωση των συμπτωμάτων και παράταση των δύο πρώτων σταδίων. Η φυσική ιστορία του παγωμένου ώμου έχει δείξει ότι μπορεί να υπάρξει ανάρρωση χωρίς καμία ιατρική ή άλλη παρέμβαση μετά από 2 χρόνια περίπου, σε μερικές περιπτώσεις όμως οι ασθενείς δεν ξανακερδίζουν το φυσιολογικό εύρος κίνησης.

Συνήθως ο ασθενής αναζητεί ιατρική βοήθεια στο αρχικό στάδιο όπου επικρατεί η φλεγμονή. Αντιφλεγμονώδη φάρμακα και ενέσεις στεροειδών θεωρούνται η κατάλληλη αγωγή για αυτή την περίοδο. Τα οφέλη όμως είναι μόνο βραχυπρόθεσμα, προσφέροντας πιθανόν μια μικρή μόνο ανακούφιση από τον πόνο και μια πρόσκαιρη αύξηση του εύρους της κίνησης ενώ τα αντιφλεγμονώδη χάπια μπορεί να προκαλέσουν ενοχλήσεις στο στομάχι. Είναι λοιπόν καλύτερα να χρησιμοποιηθούν αρχικά απλά αναλγητικά συνοδευόμενα ίσως από κρυοθεραπεία για την αντιμετώπιση του έντονου πόνου.

Ενεργητική θεραπεία στο στάδιο της φλεγμονής είναι πολύ πιθανό να επιδεινώσει τα συμπτώματα και να καθυστερήσει την αποκατάσταση. Πρώιμες ασκήσεις ή κινητοποιήσεις μπορούν εύκολα να προκαλέσουν πόνο στην κίνηση και αυξανόμενο πόνο στην ηρεμία που μπορεί να διαρκέσει για ώρες ή ακόμα και για μέρες. Ορισμένες φόρες ο ασθενής βρίσκει ανακούφιση όταν κρεμάσει το χέρι του προς τα κάτω.

Η φυσικοθεραπεία μπορεί να ξεκινήσει όταν ο ασθενής δεν έχει άλλο πόνο κατά την ηρεμία. Η θεραπεία περιλαμβάνει επαναλαμβανόμενες ασκήσεις στο περιορισμένο τελικό εύρος κίνησης, αρχικά υποβοηθούμενες από το άλλο χέρι και αργότερα ενεργητικά μόνο από το πάσχον άκρο, και απαιτεί την ενεργή συμμέτοχη του ασθενή καθώς μαθαίνει να κάνει βασικές κινήσεις, όπως η έσω στροφή, η κάμψη και η έκταση του ώμου. Οι ασκήσεις θα πρέπει να επαναλαμβάνονται δέκα με δώδεκα φορές η καθεμία τρεις ή τέσσερις φορές την ημέρα. Ο πόνος θα πρέπει να αναπαράγεται με κάθε επανάληψη αλλά δε θα πρέπει να γίνεται χειρότερος από πριν. Μια μικρή ενόχληση μετά τις ασκήσεις θεωρείται φυσιολογική και μπορεί να διαρκέσει έως μίση ώρα. Αν αυτή η ενόχληση παραμείνει για περισσότερη ώρα ή ο πόνος γίνει χειρότερος από πριν, τότε ο ασθενής θα πρέπει να διακόψει τις ασκήσεις και να επανεξεταστεί από τον φυσικοθεραπευτή.

Όταν πλέον δεν σημειώνονται σημαντικές αλλαγές τόσο στα συμπτώματα όσο και στο εύρος κίνησης του ασθενή, ο φυσικοθεραπευτής μπορεί να πραγματοποιήσει ορισμένες παθητικές κινητοποιήσεις στις κινήσεις που δεν έχουν αποκατασταθεί ακόμα. Αν παρόλα αυτά μετά από μερικές συνεδρίες δεν υπάρχει σημαντική πρόοδος, ο ασθενής συνεχίζει το ατομικό του πρόγραμμα για όσο διάστημα χρειαστεί λόγω και της παρατεταμένης φύσης του παγωμένου ώμου.

PhysioSport

Ημερίδες & Συνέδρια

Κάντε κλικ πάνω στον τίτλο του συνεδρίου ή της ημερίδας που σας ενδιαφέρει για να δείτε το πρόγραμμα του

1η Διεθνής Ημερίδα με θέμα "Αποκατάσταση Κακώσεων Σπονδυλικής Στήλης και Νωτιαίου Μυελού" Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009 Αμφιθέατρο Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων

19ο Ετήσιο Πανελλήνιο Συνέδριο Φυσικοθεραπείας του ΠΣΦ με θέμα "Κλινικές & Λειτουργικές Δοκιμασίες στη Φυσικοθεραπευτική Αξιολόγηση & Αποκατάσταση" 6-8 Νοεμβρίου 2009 Αθήνα

23ο Συνέδριο Φυσικοθεραπείας της ΕΕΕΦ με θέμα "Ολιστική Φυσικοθεραπεία - Η επίδραση της στις λειτουργίες των εσωτερικών οργάνων" 4-6 Δεκεμβρίου 2009 Αθήνα

10ο Συνέδριο Αθλητιατρικής Εταιρείας Ελλάδος & 8ο Ελλαδό-Κυπριακό Αθλητιατρικό Συνέδριο με θέμα "Από τον αθλητισμό στον πρωταθλητισμό - Όρια ανθρώπινου σώματος" 19-21 Μαρτίου 2010 Βέροια

ΝΕΟ!!!! Σύμβαση PhysioSport με ΤΥΔΚΥ

Σας ανακοινώνουμε ότι από σήμερα Δευτέρα 7/9/2009 το Εργαστήριο Φυσικοθεραπείας και Αποκατάστασης PhysioSport είναι συμβεβλημένο με το Ταμείο Υγείας Δημοτικών και Κοινωτικών Υπαλλήλων (ΤΥΔΚΥ) για παροχή φυσικοθεραπευτικών πράξεων στους ασφαλισμένους του ταμείου.

Το μυοσκελετικό σύστημα του ανθρώπου

Μυοσκελετικό Σύστημα: Το σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού που αποτελείται από τα οστά και τα μαλακά μόρια, όπως μυς, τένοντες, συνδέσμους κτλ.

Οστά: Τα κόκαλα μας αλλιώς ονομάζονται οστά. Ο ανθρώπινος σκελετός αποτελείται από 206 οστά.

Κάταγμα: Είναι το σπάσιμο ενός οστού.

Άρθρωση: Είναι το σημείο όπου ενώνονται δύο ή περισσότερα κόκαλα στο ανθρώπινο σώμα.

Αρθρικός χόνδρος: Είναι ένα σκληρό, διάφανες υλικό που καλύπτει τις άκρες των οστών σχηματίζοντας τις λείες επιφάνειες των οστών που ενώνονται σε μια άρθρωση. Ο αρθρικός χόνδρος στερείται αιμάτωσης οπότε ένας τραυματισμός του κάνει δύσκολη την επούλωση του. Ο αρθρικός χόνδρος είναι αυτός που καταστρέφεται πρώτος στην οστεοαρθρίτιδα.

Εξάρθρημα: Ή αλλιώς εξάρθρωση. Συμβαίνει μετά από τη βίαιη άσκηση δύναμης σε μια άρθρωση, συχνότερα στον ώμο, με αποτέλεσμα τη μετατόπιση των οστών της άρθρωσης από την κανονική θέσης τους. Είναι πολύ συχνό φαινόμενο μετά από ένα τέτοιο τραυματισμό η εικόνα αυτή να επαναλαμβάνεται συνέχεια ακόμα και με την άσκηση ελάχιστης δύναμης στην άρθρωση.

Σύνδεσμοι: Ο σύνδεσμος είναι μια μικρή λωρίδα συνδετικού ιστού που αποτελείται από ανθεκτικές ίνες κολλαγόνου. Συνδέει τα κόκαλα σε μια άρθρωση. Ο πιο γνωστός σύνδεσμος είναι ο πρόσθιος χιαστός σύνδεσμος στο γόνατο λόγω των συχνών τραυματισμών του, κυρίως σε αθλητές. Μετά τον τραυματισμό ενός συνδέσμου είναι πιο εύκολο να ξανατραυματιστεί ο ίδιος σύνδεσμος καθώς χάνει ένα μεγάλο ποσοστό της ανθεκτικότητας του και της ικανότητας του να προστατεύει μια άρθρωση. Οι συνδεσμικές κακώσεις διακρίνονται σε τρεις βαθμούς ανάλογα τη σοβαρότητα και την έκταση του τραυματισμού και ανάλογα καθορίζεται και ο χρόνος αποκατάστασης τους.

Διάστρεμμα: Το γνωστό σε όλους στραμπούληγμα. Δε συμβαίνει μονό στον αστράγαλο αλλά σε όλες τις αρθρώσεις των άνω και κάτω άκρων. Προκαλείται από το βίαιο τέντωμα των συνδέσμων και των υπόλοιπων στοιχείων μιας άρθρωσης και συνοδεύεται συχνά από διάφορης έκτασης και βαρύτητας ρήξεις.

Τένοντες: Ο τένοντας αποτελείται όπως και ο σύνδεσμος από ίνες κολλαγόνου με τη διαφορά όμως ότι ο τένοντας συνδέει την άκρη ενός μυ σε ένα οστό. Ο τένοντας απορροφά την ένταση και την ενέργεια που ασκούν οι μυς ή ασκούνται πάνω στους μυς ενώ έχει την ικανότητα να αντέχει έντονες δυνάμεις και διατάσεις. Λόγω αυτών των χαρακτηριστικών, οι τένοντες δεν τραυματίζονται μόνο όπως οι σύνδεσμοι, δηλαδή από κάποια εξωτερική δύναμη ή υπερβολική διάταση. Ο τένοντας είναι σύνηθες να έχει και εκφυλιστικές αλλοιώσεις, δηλαδή να φθείρεται η δομή του, όταν οι δυνάμεις που δέχεται είναι παρατεταμένες και προκαλούν αλλαγές στις ίνες κολλαγόνου. Αυτό μπορεί να συμβεί σε έναν αθλητή που τρέχει με λάθος ή φθαρμένα παπούτσια ή σε κάποιον εργάτη, ο οποίος κάνει καθημερινά την ίδια επιβαρυντική κίνηση και δεν επιτρέπει στον τένοντα να ξεκουραστεί.

Μυς: Είναι αυτό που όλοι συγχέουν και αναφέρουν ως πιασμένα νεύρα μετά από μια κοπιαστική εργασία ή μια ψύξη ή λάθος στάση στον ύπνο. Ο μυς αποτελείται από μυϊκές ίνες που έχουν την ικανότητα να συσπώνται ή να διατείνονται, με άλλα λόγια να μαζεύουν ή να τεντώνουν. Οι μυς διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες 1) εκούσιους ή σκελετικούς, 2) ακούσιους ή λείους, και 3) καρδιακός. Οι δυο τελευταίες κατηγορίες εμφανίζονται στα σπλάχνα και στην καρδία και δε μπορεί να επηρεαστεί η λειτουργία τους από τον άνθρωπο. Η λειτουργία των σκελετικών μυών εξαρτάται αποκλειστικά από την βούληση του ανθρώπου και είναι αυτοί που κινούν τον ανθρώπινο σκελετό. Το μυώδες τμήμα ενός μυ ονομάζεται γαστέρα (αυτό που κάποιοι ονομάζουν ποντίκι) και οι άκρες τους καταλήγουν στους τένοντες, οι οποίοι τους συνδέουν σε ένα οστό. Οι τραυματισμοί των μυών είναι συχνοί, ιδίως σε αθλητές αλλά και σε άτομα που οι μυς τους δέχονται βίαιες και υπερβολικές δυνάμεις είτε λόγω εργασίας είτε λόγω κάποιας άλλης ασχολίας τους. Το τράβηγμα είναι αυτό που όλοι λίγο πολύ έχουμε νιώσει σα σφίξιμο σε μια απότομη κίνηση. Η θλάση είναι όταν νιώθουμε κάτι σαν να τσιμπάει βαθιά μέσα σε ένα μυ. Όταν νιώθουμε τη στιγμή της δραστηριότητας κάτι σαν να κόβεται, τότε είναι πολύ πιθανό να έχουμε υποστεί ρήξη μυός, μερική ή ολική ανάλογα την ένταση και τη δύναμη που δέχθηκε ο μυς εκείνη τη στιγμή.

Οστεοαρθρίτιδα

Η οστεοαρθρίτιδα είναι μια χρόνια ρευματική πάθηση που εντοπίζεται σε αρθρώσεις των άνω και κάτω άκρων και της σπονδυλικής στήλης. Σύμφωνα με το Ελληνικό Ίδρυμα Ρευματολογικών Ερευνών με τον όρο ρευματικές αναφερόμαστε στις παθήσεις του μυοσκελετικού συστήματος και του συνδετικού ιστού, δηλαδή των αρθρώσεων, των τενόντων, των μυών και των οστών, που δεν προέρχονται από τραυματισμό ή από χειρουργική επέμβαση. Πολύς κόσμος συγχέει την οστεοαρθρίτιδα με τα "ρευματικά" ή τα "αρθριτικά", οι όροι αυτοί όμως χρησιμοποιούνται λανθασμένα καθώς αντιπροσωπεύουν μόλις δυο από τις 200 περίπου ρευματικές παθήσεις.

Οι αρθρώσεις αποτελούνται από δυο οστά, τα οποία καλύπτονται στις άκρες τους από ένα μαλακό και λείο στρώμα, τον αρθρικό χόνδρο, ο οποίος συμβάλλει στην απορρόφηση των δυνάμεων που ασκούνται σε αρθρώσεις που δέχονται βάρος, όπως π.χ. στο γόνατο και στο ισχίο, και την προστασία των οστών από την τριβή και τη φθορά κατά την κίνηση των αρθρώσεων. Μέσα στην άρθρωση παράγεται ένα "λιπαντικό" που την προστατεύει, το αρθρικό υγρό. Αρχικά στην οστεοαρθρίτιδα, ο αρθρικός χόνδρος αφυδατώνεται, λεπταίνει και σπάει με αποτέλεσμα να εμφανίζεται σταδιακά το κόκαλο από κάτω. Τότε το κόκαλο αρχίζει να τρίβεται, γίνεται λείο και σκληρό και σχηματίζονται μικρές οστικές προεξοχές, τα οστεόφυτα, τα οποία περιορίζουν το εύρος της κίνησης στην άρθρωση. Κακώς έχει επικρατήσει τα οστεόφυτα να λέγονται και άλατα καθώς πολλοί θεωρούν υπεύθυνη για την εμφάνιση τους τη διατροφή. Μια απλή ακτινογραφία παρουσιάζει τη μείωση του διαστήματος μεταξύ των οστών λόγω καταστροφής του χόνδρο.

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα στην Ελλάδα, η οστεοαρθρίτιδα αποτελεί το τρίτο κατά σειρά συχνότητας αίτιο μακροχρόνιας λειτουργικής ανικανότητας με πρώτο τις υπόλοιπες ρευματικές παθήσεις και δεύτερο τις καρδιαγγειακές παθήσεις. Παρατηρείται συχνότερα στην σπονδυλική στήλη, το γόνατο, τα χέρια και το ισχίο. Το γυναικείο φύλο, η ηλικία άνω των 50 ετών, η παχυσαρκία και το χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης αποτελούν τους κυριότερους παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση της οστεοαρθρίτιδας στην Ελλάδα. Τα κύρια συμπτώματα είναι ο πόνος που επιδεινώνεται με την κίνηση ή τη φόρτιση της άρθρωσης και η δυσκαμψία, μετά από ακινησία ή το πρωί, η οποία διαρκεί λίγο. Σε προχωρημένο στάδιο, η άρθρωση παρουσιάζεται διογκωμένη και σκληρή λόγω των οστεόφυτων ενώ είναι πιθανό να υπάρξει παραμόρφωση και λειτουργικός περιορισμός της.

Θεραπεία με την έννοια της ίασης και της αποκατάστασης των βλαβών δεν υφίσταται στην οστεοαρθρίτιδα. Η συμπτωματική θεραπεία μπορεί να χωριστεί σε τρεις βασικούς στόχους, οι οποίοι όμως είναι αλληλένδετοι: α) την ανακούφιση του ασθενή από τα συμπτώματα του, β) την εμπόδιση ή επιβράδυνση της περαιτέρω καταστροφής της άρθρωσης και γ) την εκπαίδευση του ασθενή να αντιμετωπίζει μόνος του τα συμπτώματά του. Ένας ρευματολόγος ιατρός θα πρέπει να εξετάσει την άρθρωση και να καθορίσει το πλάνο της θεραπείας του ασθενή. Η φαρμακευτική αντιμετώπιση της οστεοαρθρίτιδας περιλαμβάνει από απλά αναλγητικά μέχρι εγχύσεις μέσα στην άρθρωση ουσιών καταπραϋντικών ή διατήρησης και αναπλήρωσης του αρθρικού υγρού και του χόνδρου της άρθρωσης. Εξίσου σημαντικό ρόλο στην πορεία της πάθησης μπορεί να παίξει ένας διαιτολόγος. Πολλοί άνθρωποι ανησυχούν όταν σηκώνουν βαριά αντικείμενα, λίγοι όμως αντιλαμβάνονται τη διαρκή επιβάρυνση των αρθρώσεων τους από την καθημερινή μεταφορά του σωματικού βάρους τους.

Η φυσικοθεραπεία χρησιμοποιεί αντιφλεγμονώδη μέσα (υπέρηχο, laser, διαθερμία, κτλ) για να καταπραΰνει τα συμπτώματα του ασθενή σε περιόδους έξαρσης τους. Όταν τα συμπτώματα έχουν ηρεμήσει, ο φυσικοθεραπευτής χορηγεί πρόγραμμα ασκήσεων και οδηγιών που θα πρέπει να ακολουθήσει ο ασθενής. Η τακτική άσκηση αποσκοπεί στη διατήρηση της κινητικότητας της άρθρωσης, έτσι ώστε να μην υπάρχει λειτουργικός περιορισμός της, και τη μυϊκή ενδυνάμωση της περιοχής για να στηρίζεται και να προστατεύεται η άρθρωση από περαιτέρω φθορά. Οι ασκήσεις δε θα πρέπει να προκαλούν έξαρση των συμπτωμάτων και μετά θα πρέπει να ακολουθεί περίοδος ξεκούρασης και χρήση κρύων επιθεμάτων. Ο ασθενής θα πρέπει να μάθει να αποφεύγει κινήσεις ή οτιδήποτε άλλο προκαλεί τα συμπτώματά του, όπως π.χ. οι παρατεταμένες στάσιμες θέσεις κατά τις οποίες μειώνεται το αρθρικό υγρό στην άρθρωση και προκαλεί πόνο και περαιτέρω φθορά. Ο ασθενής ίσως χρειαστεί να τροποποιήσει και να προσαρμόσει την εργασία του εφόσον εργάζεται ακόμα και να χρησιμοποιήσει βοηθήματα όπως π.χ. νάρθηκα και μπαστούνι.

Ασθενείς των οποίων τα συμπτώματα δεν ελέγχονται με φαρμακευτική και φυσικοθεραπευτική αγωγή και παρουσιάζουν έντονο πόνο και σοβαρή λειτουργική ανικανότητα είναι υποψήφιοι για χειρουργική ορθοπεδική παρέμβαση, με συχνότερη εμφάνιση την αρθροπλαστική ισχίου ή γόνατος.