“Παγωμένος ώμος” είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται μαζί με τη συμφυτική θυλακιτίδα και την περιαρθρίτιδα για να περιγράψουν μια κατάσταση που απασχολεί περίπου 20% των ασθενών με προβλήματα στον ώμο που επισκέπτονται τον ορθοπεδικό και τον φυσικοθεραπευτή. Συνήθως έχει μια αιφνίδια και χωρίς αιτία έναρξη σε άτομα άνω των 40 χρονών (πρωτοπαθής παγωμένος ώμος) ή παρουσιάζεται σε άτομα που έχουν οστεοαρθρίτιδα, ρευματοειδή αρθρίτιδα, έχουν υποστεί κάποιο τραυματισμό ή έχει προηγηθεί μακρά περίοδος ακινητοποίησης της άρθρωσης (δευτερογενής παγωμένος ώμος).
Ο παγωμένος ώμος περιγράφεται σε τρία στάδια: επώδυνο στάδιο, στάδιο δυσκαμψίας και στάδιο αποκατάστασης. Το πρώτο και πιο επώδυνο στάδιο μπορεί να διαρκέσει από δύο έως εννέα μήνες και χαρακτηρίζεται από έντονο πόνο, ακόμη και κατά την ανάπαυση, συνεχόμενο πόνο στον ώμο που ακτινοβολεί προς τα κάτω φτάνοντας ακόμα και στον καρπό και περιορισμό της κίνησης για 2 έως 3 εβδομάδες από την έναρξη των συμπτωμάτων. Αρθροσκοπικές και χειρουργικές μελέτες έχουν δείξει πως υπάρχει μια πρώιμη φλεγμονώδης διαδικασία που αρχίζει στον θύλακα (κάψουλα) της άρθρωσης ή στο πέταλο των στροφέων του ώμου, η οποία καθώς υποχωρεί αντικαθίσταται από συμφύσεις και βραχύνσεις που κάνουν τον ώμο δύσκαμπτο.
Το δεύτερο στάδιο, αυτό της δυσκαμψίας, μπορεί να διαρκέσει από τέσσερις μήνες έως ένα χρόνο και χαρακτηρίζεται από σημαντική απώλεια των κινήσεων του ώμου, πόνο μόνο κατά την κίνηση στο περιορισμένο τελικό εύρος και κινήσεις της ωμοπλάτης αντί του βραχίονα όταν ο ασθενής προσπαθεί να σηκώσει, να τεντώσει ή να στρίψει το χέρι του. Το τρίτο στάδιο της αποκατάστασης της κίνησης μπορεί να διαρκέσει μέχρι και δύο χρόνια. Σε αυτό το στάδιο δεν υπάρχει καθόλου πόνος ή φλεγμονή και μπορεί ξεκινήσει η αποκατάσταση της κίνησης χωρίς επιδείνωση των συμπτωμάτων και παράταση των δύο πρώτων σταδίων. Η φυσική ιστορία του παγωμένου ώμου έχει δείξει ότι μπορεί να υπάρξει ανάρρωση χωρίς καμία ιατρική ή άλλη παρέμβαση μετά από 2 χρόνια περίπου, σε μερικές περιπτώσεις όμως οι ασθενείς δεν ξανακερδίζουν το φυσιολογικό εύρος κίνησης.
Συνήθως ο ασθενής αναζητεί ιατρική βοήθεια στο αρχικό στάδιο όπου επικρατεί η φλεγμονή. Αντιφλεγμονώδη φάρμακα και ενέσεις στεροειδών θεωρούνται η κατάλληλη αγωγή για αυτή την περίοδο. Τα οφέλη όμως είναι μόνο βραχυπρόθεσμα, προσφέροντας πιθανόν μια μικρή μόνο ανακούφιση από τον πόνο και μια πρόσκαιρη αύξηση του εύρους της κίνησης ενώ τα αντιφλεγμονώδη χάπια μπορεί να προκαλέσουν ενοχλήσεις στο στομάχι. Είναι λοιπόν καλύτερα να χρησιμοποιηθούν αρχικά απλά αναλγητικά συνοδευόμενα ίσως από κρυοθεραπεία για την αντιμετώπιση του έντονου πόνου.
Ενεργητική θεραπεία στο στάδιο της φλεγμονής είναι πολύ πιθανό να επιδεινώσει τα συμπτώματα και να καθυστερήσει την αποκατάσταση. Πρώιμες ασκήσεις ή κινητοποιήσεις μπορούν εύκολα να προκαλέσουν πόνο στην κίνηση και αυξανόμενο πόνο στην ηρεμία που μπορεί να διαρκέσει για ώρες ή ακόμα και για μέρες. Ορισμένες φόρες ο ασθενής βρίσκει ανακούφιση όταν κρεμάσει το χέρι του προς τα κάτω.
Η φυσικοθεραπεία μπορεί να ξεκινήσει όταν ο ασθενής δεν έχει άλλο πόνο κατά την ηρεμία. Η θεραπεία περιλαμβάνει επαναλαμβανόμενες ασκήσεις στο περιορισμένο τελικό εύρος κίνησης, αρχικά υποβοηθούμενες από το άλλο χέρι και αργότερα ενεργητικά μόνο από το πάσχον άκρο, και απαιτεί την ενεργή συμμέτοχη του ασθενή καθώς μαθαίνει να κάνει βασικές κινήσεις, όπως η έσω στροφή, η κάμψη και η έκταση του ώμου. Οι ασκήσεις θα πρέπει να επαναλαμβάνονται δέκα με δώδεκα φορές η καθεμία τρεις ή τέσσερις φορές την ημέρα. Ο πόνος θα πρέπει να αναπαράγεται με κάθε επανάληψη αλλά δε θα πρέπει να γίνεται χειρότερος από πριν. Μια μικρή ενόχληση μετά τις ασκήσεις θεωρείται φυσιολογική και μπορεί να διαρκέσει έως μίση ώρα. Αν αυτή η ενόχληση παραμείνει για περισσότερη ώρα ή ο πόνος γίνει χειρότερος από πριν, τότε ο ασθενής θα πρέπει να διακόψει τις ασκήσεις και να επανεξεταστεί από τον φυσικοθεραπευτή.
Όταν πλέον δεν σημειώνονται σημαντικές αλλαγές τόσο στα συμπτώματα όσο και στο εύρος κίνησης του ασθενή, ο φυσικοθεραπευτής μπορεί να πραγματοποιήσει ορισμένες παθητικές κινητοποιήσεις στις κινήσεις που δεν έχουν αποκατασταθεί ακόμα. Αν παρόλα αυτά μετά από μερικές συνεδρίες δεν υπάρχει σημαντική πρόοδος, ο ασθενής συνεχίζει το ατομικό του πρόγραμμα για όσο διάστημα χρειαστεί λόγω και της παρατεταμένης φύσης του παγωμένου ώμου.
PhysioSport
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου